Het is nog maar begin 2016 en reeds nu beginnen de landelijke partijen hun veren te schudden voor de verkiezingen van 2017. Hierbij wordt het risico gelopen dat het binnenhalen van zetels/kiezers ten koste gaat van het tonen van lef en er risicomijdend wordt opgetreden. Dit alles uit angst om uitspraken te doen of besluiten te nemen die mogelijk ten koste kunnen gaan van stemmen.
Zo langzamerhand trekt de regering haar handen overal vanaf, en laat de pijnpunten bij de gemeenten liggen. Dit heeft niets meer te maken met delegeren maar met afschuiven.
Politiek den Haag gebruikt de gemeenten als kop van jut. Bezuinigingen worden doorgevoerd en gelijktijdig kunnen gemeenten hun tanden stukbijten op de transities op het gebied van de WMO/Jeugdzorg en Werk en Inkomen. Bovendien moeten miljoenen euro’s worden gereserveerd om knelpunten op te vangen. En ook nog worden de gemeenten geconfronteerd met de wettelijke taak t.a.v. status-/vergunninghouders met een gekoppelde doelstelling van werkzaamheden en wonen. Bij de huidige toewijzing ontbreekt bovendien een, naar onze mening, noodzakelijke ‘bovengrens’ als het gaat om toewijzing. Want, ‘de bodem is bereikt’ in de Lelystadse Programmabegroting. En bovendien dient draagkracht en bevolkingssamenstelling van een gemeente deel uit te maken van het toe te wijzen aantal op te vangen statushouders. Noodopvang (tijdelijke opvang) kan op een andere manier worden opgepakt. Echter ook dit is afhankelijk van o.a. beschikbare verblijfsruimten, de financiële mogelijkheden van een stad, beschikbare onderwijs en de sociale samenhang.
Afgelopen periode is duidelijk geworden dat o.a. werkgelegenheid en werkloosheid tot de zwakke punten behoren van het kabinetsbeleid. Dat alles vooral als gevolg van de verschillen van mening tussen de coalitiepartners. Daden ontbreken! ‘Onze’ minister-president gaf als grap aan ‘dat hij geen visie heeft’. Jammer alleen dat hij blijkbaar nog steeds niet door heeft dat velen het niet als grap, maar als werkelijkheid ervaren! We signaleren ook borstklopperij op het moment dat een voorzitter Spekman van de PvdA op TV memoreert dat het land er anders had uitgezien zonder de PvdA. Inderdaad, maar dan anders in meer positieve zin. Het steeds maar stijgende zetelverlies en de kommer en kwel binnen die partij wordt daarbij even over het hoofd gezien. Een voorbeeld als het gaat om het benoemen van ‘successen’. Voorman Samson ziet de overplaatsing van mensen uit de sociale werkplaatsen naar het bedrijfsleven als een succes! Waar je hem niet over hoort is dat o.a. bij de Jumbo geen plaats meer is voor 45 werknemers met een beperking. En dit omdat de impact op de werkvloer te groot werd. En waar je ons kabinet ook nauwelijks over hoort is de onmacht als het gaat om werkgelegenheid in het algemeen en werk voor ouderen in het bijzonder.
Asielinstroom wordt te rooskleurig voorgesteld. Er wordt voorbijgegaan aan de roep van vele landen (o.a. Frankrijk en Oostenrijk) om een stop te accepteren. Het is aan dovemansoren gericht. De op- en aanmerkingen die worden gemaakt ook door ambtsdragers in ons eigen land worden genegeerd. We richten ons nu op spreiding van opvang om ’tegenstanders’ de wind uit de zeilen te halen. Schijnoplossingen en slechts relatieve rust levert het op, want het spreekwoord luidt nog steeds ‘ vele kleintjes maken een groot’. En dan kom je ook weer bij de statushouders waar gemeenten de wettelijk opgelegde doelstelling moeten zien te volbrengen, ‘werkzaamheden en wonen!’ Wat een utopie. Emotioneel zou je iedereen willen helpen maar rationeel is dat niet mogelijk. Er is onvoldoende werk……voor al deze mensen. Met als gevolg tientallen procenten nieuwkomers bij de gemeenten richting bijstand voor het leven en daarnaast een nog hogere begrotingspost als het gaat om het sociale domein, vrijstellingen van gemeentelijke belastingen e.d.. Uiteindelijk resultaat een onvermijdelijke lastenverzwaring en/of vermindering van overheidssteun voor grote groepen in onze samenleving die, als je achter de voordeur kijkt, het ook niet breed hebben. Moeten we dan deze nieuwkomers ‘de schuld’ geven, nee! Maar de regering en ons bestuur moeten zich richten op de mogelijkheden van een gemeente en daarbij dus het realisme accepteren dat er een ‘bovengrens’ bestaat. En die bovengrens zul je -ook in Lelystad- integraal moeten bezien. Hierbij gaat het niet alleen om geld, maar ook om onderwijs, wonen, werken, welzijn, zorg, draagvlak, draagkracht etc., etc.. Je moet iets te bieden hebben en dat mag zeker……. geen teleurstelling zijn.
Democratie is ploeterwerk maar ‘onterecht’ proberen te relativeren is ondermijnend!
In Lelystad moet al in vele wijken middels constructies van ‘kluswinkels’, vrijwillige arbeidsuren en verf, ‘gesponsord’ worden. Het vervangen van gasleidingen, omdat de veiligheid in het geding is, bezorgt velen hoofdpijn. En het vervangen van de asbestdaken in de Tjalk en vele andere wijken is dusdanig kostbaar dat vele gezinnen er grijze haren van krijgen. Zeker lastenverzwaring moet op alle manieren worden voorkomen. Het zou van onmacht getuigen als lastenverzwaring het gevolg zou zijn van het ontbreken aan visie en vooral realisme! Je kunt dit namelijk niet meer afdoen ‘als grap’! Dat is alleen voor onze minister-president weggelegd. Het is niet gemakkelijk en probeer het maar eens goed te doen. Ook wij realiseren ons dat, maar de kwaliteit van het wonen en het welzijn van de huidige en toekomstige inwoners mag er niet op achteruitgaan. Daar zetten wij ons voor in. We moeten met trots over onze stad kunnen blijven praten.
Ouderen (de generatie die al met pensioen is en/of gaat)
Terecht of niet, veel ouderen voelen zich aan alle kanten gepakt en aan de kant gezet: meer belasting betalen, zorgkosten die steeds maar stijgen, aantasting pensioen. Deze pensioen-‘start’ is dan ook nog vaak vanuit een gedwongen ‘arbeidsloos’ verleden dat gekenmerkt werd door ‘zinloze’ sollicitaties en een verlaagd inkomen. En in tegenstelling tot vele andere Europese landen ontbreekt het in ons land ook nog vaak aan respect voor de ‘grijze golf’. Opstaan voor ouderen in bus of tram is een uitzondering en in de supermarkt voelen ouderen zich opgejaagd bij de kassa als ze iets te lang doen over hun betaling. Zelfs overheidsdiensten zoals de belastingdienst (verdwijnen blauwe enveloppe) ontzien ouderen niet. Waar blijft dat gerichte ouderenbeleid? Voor Lelystad zullen wij ons in ieder geval actief opstellen bij voorstellen die deze groep aangaan. Hierbij zoeken wij dan tevens de directe samenwerking met die fractie(s) die gelijkgestemd is/zijn in deze.
‘Je kunt wel willen, maar het moet ook kunnen!’
Realisme als uitgangspunt in het belang van alle inwoners in deze stad in ontwikkeling.
Luc Baaten
Fractievoorzitter